Hasretimle
Evet o kaçıp huzurla buluştuğumla
Artık bir yuvanın sahibiyim
Yalnız hala damlalı camda gözlerimin bakıştığı birileri var
Dünden bugüne kadar
Unutamayacaklarım


İçimde büyüdükçe büyüyen bi çocukluk hasreti

Çokça saygılı;
Elimi avuçlarımı düzgünce açmış
Başını eğmiş
Saçlarını kapatmış
Gece ettiğim dualarım vardı
Daha çocukken


Salıncağım
Saçlarım savurdukça rüzgarı güçlüydüm sanki o zamanlar biraz
Biraz daha özgüvenliydim

Çok, çok büyük hasretler varmış meğer
Büyüyünce öğrendiğim

Kimseye anlatamayacağım
Yüzlerine karşı gözyaşı döktüğümü bu çaresiz başımdan başka kimse görmeyecek
Ne eşim
Ne çocuklarım
Bilmeyecek eksik kalan yanlarımı
Kendi kendimi büyütmüş olacağım ben

Ne bi intikam duygusu besleyeceğim size
Ne de beni bana geri verin diyebileceğim
Sadece aklıma düştükçe ağlayıp geçeceğim işte
Psikolojimi böyle bozmuşum zamanında
Asla düzelmiyor çocuksu gözyaşlarım asla

Ne bedenimi
Ne de zihnimi ziyarete gelen bir annem var
Hastalıkların benide özlemeye engelmiydi anne?

Nerde beni güzel giydirip çarşı pazara götürdüğün günler
Nerdelerr nerdee!
Yok değilmi
Hep böyle olur zaten yarım, eksik Tamamlanmamış bi gelecek çizer aklımda
Ne kadar gidersem gideyim geliyormuş arkamda bırakmak istediklerim
Rahatlamıyormuşum aslında
Boğazıma bir gün o düğüm düşünce
Göz yaşımda düşüyormuş geçmişimle birlikte

Ama seninde suçun yok anne
Kim bilir senin geçmişin nerde

Ne hayatlar geçirmişim ben ya ne hayatlar
Güzel güzel giydiğimde gelen o muhteşemlik hissiyle bir sekiz yaşım
Başına taş değiyince kardeşimin telaşa kapılan vicdanım
Misafir sesi duyduğumda bizde varız duygularım
Başarıyı pekiyilerde gördükçe ne olacağım diye kafamda kurduklarım
Seni seviyorım diyen herkese olan aldanışım
On beş yaşımda kandırılmadım sandığım büyüklenmelerim
Beni seven diye anlamlandırdığım her yanlışı
Sahiplenmişim


Özgüvensiz bir bedenle bugünlere nasıl gelmişim ben
Bana kimse bir şey öğretmediki
Beni kim terbiyesiyle harmanlayıp omzuma yük koyduki
Kendi başıma küçücük yollarda tek başıma
Ne olacağımı bilmeden okul yoluna başladım ben
Sonumu
Sonu hiç olmaması gereken diye düşündüklerimin içindeyim şimdi
Pişmanda değilim
Çokta gururumda yok yani
Eh işte diyorum
Yaşa gitsin
Devamı gelmeyecek olsada
Bende bir hayat var kimseye açamadığım
Çok eksiğim çok
Sarılamadım sana anne
Sarılamıyorum
Yok olmuyor
O kapıdan içeri ne zaman girsem boğuyorlar beni
Çok üzülüyorum
İmrendiğim hayatlardan çıkardığım Büşraya
Manzaralarda keyif vermiyor artık
Siyah geceden beyaz bi ruh çıkarmadıkça

Kendime küsüyorum sonra barışmaya çalışıyorum hayat dersi çıkarıyorum güya
Pencerede bi fincan kahve
Başkada bişey kalmadı elimde
Hayat benim
Yaşam benim
Yaşayamadıklarım yine benim
Ben hepsini
Sessizce sahiplendim.