Almayın elinden oyuncaklarını onların, solarlar
Boyları küçük, yüreği büyük kahramanlar,çocuklar
İşte hep orada başlar hikâye, mutluluk denilenin
O ki renk verir hayata, bulunursa kalbinde bireyin.

Kurumadan teri verin karşılığını emeğin,
Kışın giyinin kalınları, yazın inceleri seçin
Ne keyfiyettir bunlar,ne de bahanesi işin
Vaktinde gelmeli poyraz, mevsiminde de yağmurlar
İlelebet mahsun kalır, eksik kalmışsa insanlar.

Mutluluğa dayanak daha neler neler var
Değilse sağlam şu neşeler, açmaz yüzde gülücükler
Sanki duvardır bu yüzler, sanırsınız ruhsuzdurlar
Oysa hak eder her insan, doyasıya mutluluğu
Yitirmeyelim sakın ha, benlikteki sağduyuyu.

Gölgesi gelir varlıktan, doğanın budur gerçeği
Olmayanın yeri zeminde, ne izi kalır, ne nefesi
Hisler ister dışa vurmak, gün gelir de yağar, sağanak sağanak
Bir el ki dokunur omza,alır da tüm endişeyi
Kalmasın mutluluk yarım,öldürür yaşlıyı, genci.

Sadece yemek mi gerek, ya da içmek binbir şeyi
Olsa da ağırlığınca paran, kapanmaz olunmaz yaran
Sille tokat yemiş gibi, insanlar çok mutsuz şimdi
Aynı şeylere hasretiz, aynı mayadan çıkmışız
Eksik olan bir şeyler var, ondan böyle her yer talan

Keşke gülebilselerdi, tebessümler özlenmezdi
O zamana dönselerdi, dolu dolu yaşarlardı
Çocukluğa olan özlem anlaşılan bitmez asla
Sunulsun da siz bir görün; elma şekeri,keten helva,…
Başka bakardın dünyaya,dalmazdı gözler semaya.

Sevgi de tohummuş gibi; ekilir de biçilir de
Verdi isen zamanında onu, hasadın da pek kârlıdır
Eksik kalmış işler gibi, mutluluk kalmışsa rafta
Çıkar elbet büyük hasar, mutsuzluklar yanı başında.

Renk katsın mutluluk cihana, onu arıyor insanlık
Gazeteler de basılmaz, kilo ile de satılmaz
Ne elbise,ne bir terlik, ruha işler son pişmanlık
Mutluluk en değerli his, içe verir hoş bir ferahlık.

Kalmasın mutluluklar yarım, orucu olmaz ki onun
Varsa siz de şimdi dağıtın,ecrini katbe kat alın
O duygu ki ince naif,hazzı sarar sizi ansızın
Ya ceptedir gönül zengin, ya da ruhta yıkım,talan.

Oğuzhan KÜLTE