Merhaba, yine ben geldim.
Özledim seni,
sende özlemişsindir diye geldim.

Geç mi kaldım?
Haklısın, hiç vaktinde gelmedim,
ya vaktinden önce,
yada hep vaktinden sonra....

Özledim seni,
kokunu, sesini,
her şeyin ile birlikte sadece özledim seni.

Aslında söylemek istediğim sözler var sana,
dilimde düğümler,
kalbimde korkular engel oluyorlar bana.

Uzun zaman oldu görüşmeyeli, nasılsın?
Ben mi?
Uçsuz bucaksız bir boşluktayım, sensizim.

Hayallerimde sen,
düşlerimde sen,
dilimde sen,
hiç biri doldurmuyor sensizliği.

Özledim, o kadar çok özledim ki,
sensiz geçen günlerimi yaşanmamış sayıyorum.

Her yerde ismin yazılı,
öyle ki yeni doğan kız çocuklarına senin adın verilmeye başladı bu şehirde.
Her yanımda senden eserler,
her yanımda adın olsa da,
doldurmuyor yerini hiç kimse.
Anladım ki; senin dışında kimse sen olamıyor.

Aslında seni özlemenin belirli belirsiz vakitleri oluyor,
ansızın radyoda çıkan bir şarkıda,
ansızın bir filmde gerçekleşen ayrılıkta,
gözlerine benzeyen bir gözle karşılaştığımda,
zamanı yok, sonu yok, vakti yok,
uyanır uyanmaz düşüncemdesin.

Her sabah gözyaşlarım yıkıyor yüzümü,
süzüle süzüle, yanaklarımdan dudaklarıma,
işte en çok o zaman özlüyorum seni,
ellerini hissedemediğim de yanaklarımda,
ellerini hissedemediğim de dudaklarımda,
o an ki mağrur bakışlarını göremediğimde karşımda,
işte en çok o an özlüyorum seni, anlıyor musun?

Evet belki hatalarım oldu,
belki istemeyerek üzdüm seni,
bilmediğin tek şey vardı,
damarlarımdan tut da,
kalbime kadar sen,
nefesimden tut da, ciğerime kadar sen vardın.
Sen özlemdin sen aşktın, sen her şeydin...

Şimdi gidiyorsun ya,
sen benden sadece suretini alıyorsun,
kalbimde aşkın, aklımda hayalin, hep benimle kalacak...