GÖNÜLLÜ HAPSOLURUM

bir yağmur sonrasıydı
kadınım
açtı yüreğimde gökkuşağının yedi rengi
ve ardından
umut gökyüzünün en koyu mavisi

en güzel düşlere sarılıp
mutlu etmek için seni
cemreler düşürüyorum yüreğime
ve yokluğunda bile
bir cennet bahçesindeymiş gibi
hayalin oturur yüreğimin süveydasına

sonra şiirlerime kafiye sen
gözlerinin cennetinden
sürgün yemişçesine
saplanır ruhuma kadınım
hele erim deyişin var ya
iki ucu keskin bıçak gibi
ruhumu alıp da getirir sana

ve sessiz bir çığlık düğümlenir boğazıma
aşkım diyerek hapsolurum
yüreğinin en güzel zindanlarına

kaçmaya yeltenirken
ihbar ederim kendimi kendime
kalbime saplayarak o tertemiz sevdanı
dönerim senli hücreme
inan ki sevdiğim kadın
gayrısı bende intihar sancısı

gardiyanım sen olursun içimde
yarattığım cehennemden kaçarak
yarattığın cennette
yani sana gelir
yani yüreğine gönüllü hapsolurum

Efkan ÖTGÜN