İçimde fırtına koptuğu gündü,
Uzaklara dalıp, dalıp ağladım.
Sanki gözlerime cismin göründü,
O ruhsuz gölgene ümit bağladım.


Sırtımı okşadın, sürdün ileri,
Uzaklaşıp gittin, dönmedin geri,
İtiraf etmenin şimdi tam yeri,
Her yüze gülene ümit bağladım.


Denize düşenin ibretlik hali,
Gitmiyor gözümde onun cemali,
Onu itenlerin yok mu vebali?
Dizini dövene ümit bağladım.


Acı çekenlerle ben de inledim,
İnsanlardan çokça öğüt dinledim,
Bundan fazlasını asla görmedim,
Tabibim diyene ümit bağladım.


Diner sanmış idim esen fırtına,
Sanki ağır geldim, dünya sırtına,
Ne verdiysen aldım, iki katına,
Malını övene ümit bağladım.


Sultanlık taçta mı, yoksa tahtta mı?
Mutluluk sende mi, yoksa bahtta mı?
Güzellik yüzde mi, yoksa ruhta mı?
Yalandan sevene ümit bağladım.


Kimseden kimseye olmuyor fayda,
Bütün yapılanlar geçiyor kayda,
Bütün olanları bir yana koy da,
Dar günde gelene ümit bağladım.


Verilen sözlere artık kanmadım,
Küle dönmüş idim, daha yanmadım,
Derman Hak’tan imiş, şimdi anladım,
Her şeyi bilene ümit bağladım.





Sabri Koca