Tarumar eylemişler yeni açmış gülleri,
Canımdan can gidiyor, feryadımı duyan yok.
Hayallerim yakılmış, savruluyor külleri,
İs bağlayan dünyamı gözyaşıyla yuyan yok.


Bu yol nereye çıkar? Ben dahi bilmiyorum,
Dünya bir anlık dursa, koşacağım fezada.
Yollar izin vermiyor, sanma ki gelmiyorum,
Vücudum cenderede, ruhum ise cezada.


Firari umutları havadayken vuranlar,
Sinsi, sinsi gülüyor pencere gerisinde.
Hani nerede kaldı, sözlerinde duranlar?
Hayvana kürk dikilir insanın derisinde!


Ayağımın altında kayar çakıl taşları,
Düşündükçe maziyi, beynim kazanda kaynar.
Nasıl dostum belledim, iki yüzlü başları?
Gözler haince bakar, kaşları başka oynar.


Gömdüm umutlarımı kefensiz ve tabutsuz,
Kısılmış sesim ile duamı ediyorum.
Gün görmemiş rüyalar sanmayın ki hudutsuz,
Kapıldım bir rüzgara savrulup gidiyorum.




Sabri Koca