Seni,
Anlatım bozukluğuna düşmeden seviyorum
Karıştırmadan sözcüklerin yerini
Başka bir ismi dolamadan dilime
Gereksiz ifadelere bulaşmadan
Seni zorda bırakmadan
Herhangi bir öge eksikliğine düşmeden
Seni aşkım bilerek ve katarak aşkın içine
Belirsizliğe mahal vermeyerek
Bensizliğe düşmeden
Sensizliğe bulaşmadan
Seni,
Öznesi ‘ben’ nesnesi ‘sen’ olan ifadelerle seviyorum.
Etkileyen ve etkilenen,
Seven ve sevilen…
Yanlış zamanda yanlış yerde değil
Doğru zamanda doğru yerde seviyorum
Seni,
Geniş zaman çekiminde seviyorum
Dün, bugün, yarın ve öte zamanda ve ahrette
Maziden hâle, hâlden atiye;
Bu aşkta ne kalır geriye?
Seni,
Her iki cihanda canım çıkasıya seviyorum
Kalp çekimim sensin, köküm, ek’im sensin.
Hüzün sensizlikten türemiş bir sözcüktür
Mutluluk senlikten türemiş bir sözcüktür
Seni,
İşaretliyor doğru seçenek diye kalbim
Diğer şıklar aksesuar olarak duruyor
Olduğun sorularda
Tek doğrum sensin,
Bütün netim sensin
Nettim buldum seni ahirde!
Bu aşkın toplamısın;
Gözyaşlarım, söz sağanaklarım
Çağrılarım, ağrılarım, sağrılarım
Kahırlarım, öfkelerim, sevinçlerim
İşvelerim, neşelerim, işlerim
Hepsi sana çıkıyor bu aşkta, bütünümsün.
Sana hazırlanmışım meğer yıllarca
Seni tercih etmişim ve kazanmışım
Sen mezunu olacağım bu aşkta
Branşım sensin, uğraşım...

Seni,
Anlatım bozukluğuna düşmeden seviyorum
Son derece açık, akıcı ve özgün bir şekilde
Seni sağlam ifadelerle,
Ağdalı bir aşkla,
Sevdalı bir üslupla
Kalbe direkt tesir eden sözlerle
Seni,
Ebedi ve edebi seviyorum
Edebimi, haddimi ve ederimi bilerek
Seni,
Kıymetlim bilerek seviyorum.
Seni,
Hakkım olarak seviyorum.
Seni,
Aklımla seviyorum.
İmla hatası yapmadan
Noktayı tam da sonuna koyarak hüznün
Hapsederek bir paranteze ayrılığı
Düşündürerek bir ünlemin öncesinde sensizliği
Ve seviyorum diyerek üç noktayı yan yana koyup
Sonsuza değin diyerek!
Seni,
Edebi bir metin gibi seviyorum
Biz mısra gibi, bir ezgi, bir dua…
Seni,
Hatasız seviyorum.
Seni,
Hadsiz seviyorum.
Seni,
Kısır bir şekilde değil,
Kusursuz seviyorum Küçüğüm!