Gözlerini yavaşça açtı dünyaya ademoğlu
Ağladı, emekledi, yürüdü paytak paytak
Büyüdü biraz daha ve sorguladı hayatını
Aradı, bulamadı, daha çok aradı, bulamadı
İhtimaller ortasında tutuklu kaldı
Serbest kaldığında daha da güçlendi
Anladı bir amaca hizmet ettiğini dünyada
Belki çok geç oldu, belki tam zamanıydı
Belki onlarca günah yaka paça indirdi insanı
Dersler çıkardı sonra, ya da inat etti acizce
Bir ihtimal daha aradı hep, kovaladı mutluluğu
Bazen saraylarda, köşklerde; bazen bir gülümsemede
Aradı bulana kadar o herkesin dilindeki huzuru
Her şeyden biraz yaptı, hiçbir şeyi tam yapamadı
Hiçbir zaman istediği adam olamadı aslında
Giderken son sözünü de söylemeyi ihmal etmedi
Bir iz bıraktı, ya da tozun dumanın maktülü oldu
Doğru tekti, yaratıcı tekti her an, her saniye
O doğruyu buldu mu, bulamadı mı insan?
Hiçbirimiz bilemeyeceğiz bu gerçeği
Bir şiir daha meçhule gidiyor