Meçhule uzanan yolda giden bir otobüs hayat
Evet, otobüs boş ama benim akbil de boş
Boşluğa bakıyorum çaresiz bir şekilde
İlerlesene be saat, cebinde akrep mi var?
Teslim oldum sana işte, hâlâ garezin mi var?
Otostop çekmek zor kaderime karşı
Hangisi kolay ki, ne var ki zahmetsiz?
Gönlümün her zerresi bu kadar mı kıymetsiz?

Tüm tanıdıklarımdan darbe üstüne darbe yedim
Verip veriştiriyorlar arkamdan haksızca
Ben sadece küçük bir yuva ve mutluluk bekledim
Şimdi ben hariç herkes mutlu, herkesin evi var
İçimde dağlanan zamansız bir acı
Taşıdığım bu cana meğer kimler kiracı?
Gözyaşlarım sel olmuş, tüm şehri götürüyor
Bir de belediye çalışıyor derler (!)

Şimdi bütün fotoğrafları sildi telefonun hafıza kartı
Bana bir şey bırakmadı, hıncım içimde kaldı
Tüm birikimim birkaç gülünç hatıra
O da para etmez ki ahir zamanda
Şimdi bir ben, bir de bomboş gri duvarlar
Birlikte susuyoruz, o beni anlıyor, ben de onu
İhanet etmiyor bana aynalar, yalan söylemiyor
Sen busun diyor, alış diyor, şehrin seline karış diyor