Ömrümü parselleyip yerden yere vuran dost
Sevdiğimi dil değil, dişler de mi demedi?
Nasıl dilin varıpta bilmiyordum diyorsun?
Uykunda gezindiğim düşler de mi demedi?

Her açlık duyduğumda, elim aşa giderdi
Tok oturur aç kalkar, midem sitem ederdi.
Ben lokmaları degil onlar beni yutardı
Sensiz tadı olmayan aşlar da mı demedi?

Kumrular penceremde cakasını satarlar
Dikene dokunmadan gülü mekân tutarlar,
Kendi hâl dillerince muhabbetle öterler
Seherde konuştuğum kuşlar da mı demedi?

Közün hazzımdır diye geçtikçe bana destin
Gam keder torbasını her gün boynuma astın.
Bakarkör mü yaşadın, ne idi bana kastin
Kirpiğime yük olan kaşlar, da mı demedi?

Şinel’im, deli gezdi kendi haline güldü,
Ömrünün törpüsünü, vefa gibi dost bildi,
Üzerine yazdılar’ Sevdi severek öldü"
Başucumda dikili taşlar da mı demedi?

DÖNDÜ DEMİR ŞİNEL ŞİİRLERİ ÝÜREĞİN SESİ’NDEN/ Sayfa 44