Bu sabah martılar gök yüzünün kalbinden öpüp
bir şiiri bağırlarına basıp
sessizce uçup
gittiler


aslında ortada şiir falan yoktu
özlem vardı
dünyanın bütün alfabelerine sığmayan
dini,dili,ırkı sevgi olan
hınca hınç özlem


bir fotoğraf karesinden aşkla gülümseyen iki çift göz
biri masmavi bakardı
diğeri yeşilden maviye koşardı


konuşunca sesleri titrerdi ilk gün gibi
en ölümsüz konçertoyu çalardı parmak uçları
taaa ki morarana dek
nefesleri dört nala koşardı gurbetin dağlarında


öyle cengâverdi ki aşk bunların yüreğinde
tek gülüşleriyle kış günü bahara dönerdi
tek damla gözyaşları dünyanın sonuydu sanki


aşkı ne üç harfe sığdırdılar
ne de üç yüz kelimelik şiirlere


aşkı gönüllerine doldurdular
susadıkça kadeh kadeh içtiler
avaz avaz haykırdılar "dünyayı sevgi kurtaracak" diye


ve henüz doğmamış yavru bir martı
şiiri ikinci kez öpebilme ihtimaliyle
uçup
gitmedi










nagi han