Baş köşede duruyor çektirdiğin son resim,
Ellerini uzatıp, bir defa sarmıyorsun.
Solup gitti yapraklar, kışa yaklaştı mevsim,
Günler, haftalar geçti; arayıp sormuyorsun.


Zirvelere kar düşer, benim aklıma da sen.
Duyduğum özlemimi keşke bir bilebilsen,
Mademki gelmiyorsun, hiç olmazsa “gel” desen.
Kavlini mi unuttun, sözünde durmuyorsun.


Karakış uzun sürer bizim bu yörelerde,
İki karış buz tutar göllerde, derelerde,
Haber de vermiyorsun, o aklın nerelerde?
Umarım ki güzelim bir plân kurmuyorsun.


Sır olup gizlenmekten bir gün olsun bıkmadın,
Perdeyi aralayıp, bir defacık bakmadın,
Kışın sonuna geldik, kapıya da çıkmadın,
Düşünmekten yoruldum, sen kafa yormuyorsun.


Ne hayaller kurmuştum, yer ile yeksan oldu,
Gül dikmiştim gönlüme, sevgisiz kalıp soldu,
Heyecanım azaldı, yerine hüzün doldu,
Niçin böyle değiştin, önünü görmüyorsun.


Çok yüksekte gezinme, fena olur düşüşün,
Birden buza dönüşür kahkahayla gülüşün,
Çoğunu sevindirir, belki de üzülüşün,
Aklın firar eylemiş, çekip de vurmuyorsun.



Sabri Koca