12
Yorum
34
Beğeni
0,0
Puan
982
Okunma
düş işte
ben çocuğu mu
çocuk beni mi yürütüyor
ilânı aşk ederek gözlerimden
yanaklarımdan öpüyor
zor uyandım bu mavilikten
tanıdık pencere önünden
zor kalktım
gerçek ise
çocuk falan yok
kapalı bir havaya uyandım
kitap okumak istemedim
başımı ağrıtan dedikodular yerine
döndürdüm başımı
sağa sola
indim karyoladan
sızlanmadan içtim çayımı
kahvaltımı yaptım
kendi nazımı çekmeden
pencereye baktım
bitmiş karlı gün
erimiş çatıların karı
bir gün neler getirir
bilemeyiz
ne ekersek onu biçeriz belki
bir dost sesi iyi geldi
bir kendine iyi bak
sevgi sözcüğü
dinlendirdi
bilmem bu şiir mi
iç dökümü mü yoksa
günde hasta görmekten
içim karardı
diğer günlerde
tutsun elimi bir çocuk
tıpkı rüyamdaki gibi
ben onu yürüteyim
o beni..
15. 12. 2018 / nazik Gülünay