Tecellinin Arafatı III





arada bir sus gözlerime
öldürür gibi
bebeklerine işleyen
seceresi okunmuş aldanmışlığımı


yazgısına kanayan ellerimi
avuç içlerine al
avut’ma


Dünya’yı sırtında taşıyan
meleklerin kanatları mavi

sudan sebeblenmiş
beyaz bulutlar
susamışların ağzına yağmur
can pazarına düşmüş
yürek parlatan ateş


kaç zamandır eksiğim
bak sen yıldızlara
ipine sarılıp  indiğim
kuyu dibi karanlığında
şafak rahme yürüyen piç


defteri düren kader
seni bana
beni sana
ölü doğurur


çile
sek ve mor
mum diker gibi kora

şerefine tokuşturduğumuz
iki hayatın
tutulması
çarpılması
aysız zamanların birinde

denizler
dağlar
ovalar
nehirler
örülen sur aramıza

belki de çit
günah keçilerinin dudağını kanırtan

azıya almışken limanlar gemileri
es bir durak

uzanan gökyüzünde ufuk
askıda vuslat
savuran y’el

şimdi solumda uyku
şafak söküğünde uyuşuk Güneş’im

ve yarım
karanlığa dalmışım...





sude nur haylazca