2
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1125
Okunma
Talihimle beraber, hüzmesiz kaldı nehir
Yârâb! Uyuyor bende, nakışsız kaldı şehir
Yürekte açılmıyor, daim açan çiçekler
Onsuz kalan gönlüm, vakti boşa mı bekler?
Yükseliyordu ufka, ezanlarımın âhı
Kimsesiz kaldım şimdi, oldum hicrin seyyâhı
Çıkarken dik yokuşu, dünya denen mekânda
Açtı çiçek önümde, tespih tespih ezanda
Bir akşamın rüzgârı, içimde soluyorken
Kaplamıştı rüzgârım, bende ben oluyorken
Zamanın akışında, ürkekleşti bakışım
Esmer gecelerimde, başlamıştı nakışım
Akşamımdan geceye, taşıdım hülyaları
O kısacık zamanda, dolaştım deryâları
Artık sabah yeliyle, hüzmelendi nehirler
Yârâb! Umutluyum ben, nakışlandı şehirler
Nakışlanan yerlerde, güldü zaman eleği
Açıyordu kalbimde, bende ezan çiçeği!
Cevap Yaz