Güneş tabuta sığmış, tüm semavat ağlıyor.
Her yanımızda ağyar ve kıpkızıl topraklar.
Dizini döven ana, yürekleri dağlıyor.
Sinelerden akar har ve tutuşur kavraklar.

Gün kara çadır kurdu, utanıyor güneşten.
Yıldırım akıyor bak, göklerdeki ateşten.
Tekbire düşen damla, yuvarlanırken eşten,
Mevsimlerden ilkbahar ve sapsarı yapraklar.

Askerini halayla, uğurlar bizim eller.
Dert görmez kuzusuna, kınayı yakan eller.
Fitne sokunca bize, sınır ötesi eller,
Yolu gözler yine yar ve elinde bayraklar.

Saklambaç oynar çocuk, bilmez geceye ebe.
Tanımaz düşmanını, olur kahpece sobe.
Kızaran batı cenah, karanlıklara gebe!
Dillerde hep "Ya Kahhar" ve boşta kaydıraklar.

Amerika ve Rusya, birbiriyle yarışır.
Ortak denilen batı, teröristle barışır.
Coşkun akan yağmurlar, anılarla karışır.
İşte Arap’ta bahar ve çıktı bıtıraklar.