belirsiz bir yöne yaslandı vakit
damlalar misali konuşma gayreti
azala azala dipsizleşen sesten
hıçkırıklar uzanıyor göç eden şehirlere


kıyısından seyredurulsa da
hükmü yok hiçbir şeyin
kaybetmişliğin yangınında baş


dışa suskun beni kendine hapseden ayna
kanayan önsözlerin kırılmışlığını hiçe saydı
şimdi
yüze değen can tanelerine anlatılıyor acıyı paylaşma telaşı
belli ki
gerçek bir uyuyuş bu
ya da uyanış
gözdeki matlığın çığlığını okur gibi herkes
ağırlığınca suskuya boyandı toprak


derin derin bakmalı son defalara
son defa öpmeli ağrının çoğaldığı yeri
sağırlaşmış düğümlere aldırmadan
son defa avuç içlerini dikmeli avuçlarına
bir umut niyetine belki de
son defa dokunmalı kalbe


başıboş gezinen gözler ardında uğulduyor çaresizlik
kayboldum nefesimin çarmıhında
sesimi tek duyan sensin
sabır ya Rab
sabır


.....



ölüm
ömrün bir nefes sonrası demişti bir can
anladım ki
bin nefes ardında kalmışım


benim için
anneme gülümsemeyi unutma baba









kuzeyinkızı/babam