Ömrümün yorgunluklarına yığıldıkça anılar
masallar bir de çıkmazlardı beni yoran.
Doğduğum yerlerde
başak renkli kızlar doğururdu analar.
Güneşin içinde uçan kuşlar kadar
uçarıydı düşleri
öpüldükçe yürekleri.
Çağlar ötesi bir haberi
müjdeler gibiydi sesleri.
Bu kadınların dünyasında.
ağlayan çocuklar olmazdı.
Ellerinden tutarlardı birbirlerinin
sarılırlardı sımsıkı korktuklarında.
Duymazdı kulakları silah seslerini.
Ateş yaradılışlı şeytanlar yerine
güvercinleri severdi hep elleri...!



Çıkar denklemlerinin ötesindeyken bu çocuklar.
Alıştılar şimdi her gün dökülen kanlara
cansız bedenler arasında oynamaya.
Sonrası sessizlik
sonrası fırtına
Yüreklerine su taşıyan seslerini
sessizlik aldıkça.
Yalın ayak dokundular toprağa
Tarihin akışını duyumsadılar
yanan bağırlarında.
Kıbleye döndü bıçak sırtı yalnızlıkları
savaştıranların yanında.
Musalla taşı sıcaklığında iken bedenleri.
İnadına inadına
kağıttan uçak
poşetten uçurtma
yapıp uçurdular gök yüzüne.
Uçan bir balonla yükseldiler
maviliklere düşlerinde.
Kurdukları hayalleri ayazlar yıksa da
Sustular kainatın sahibinin duyacağı kadar.
Şarkılar dem vururken buselik makamında.