Şimdi ben odamın o kuytu köşesindeki pencereden,
Sana doğru esen rüzagarlara mektuplar bırakıyorum.
Hiçbiri ulaşmıyor sana,
hiçbir cümlem ayaklanıp hiçbirşey anlatmıyor sana.
Sen anlamıyorsun.
Rüzgar yanından geçip gidiyor öylece,
Ve sen hiçbirşey anlamadığın gibi,
Üşümüyorsun bile.
Tenine değiyor el değmemiş gülüşlerim,
Sen bir tebessümü bile çok görüyorsun,
Hiç görmüyorsun zaten o rüzgar neler taşıyor.
Hiç bilmiyorsun sana kadar gelirken kaç dala takılıyor.
Kaç yaprak sarsıyor inancını.
bir esinti sana gelirken kaç engel gitme diyor ona...
O hala geliyor sana.
Seni istiyor çünkü yüreğinin her köşesi seni istiyor...

Adına benzeyen hiçbir cümle Geçmiyor hayatımın yanından.
Şu sokaktan dönsem mesela,
Bir sonrakinin merdivenleri olan evinin önünde
Sen oturuyor olamazsın.
Sen hiçbir köşede bir merdivenin o tozlu yüzeyindeki,
Hiçbir kiri alamazsın gözüne.
Sen geçmezsin de seni beklediğim duraklardan,
Yani sen ve ben, biz ikimiz,
Artık bir olamayız.
Bir rakam bile olamayız aslında.
Hiçlik tanımlıyor bizi,
Bizi hiç böyle tanımlamadılar.
Bizi böyle tanımadılar.
Hizi hiç tanıyamamışlar..

İyi bir birey olmak için tüm şartlar mümkündü çünkü..

Ama nafile..!
Sen mümkün değildin..?

Geçen namaza "seni mümkün kılmaya gittim"
Saygıyla eğildim yaradanın karşısında.
Gözlerim hep kapalıydı.
Sözlerim çok açıktı.
Seni bizi yaratandan istemiştim.
Hayırlısını değil seni istemiştim.
İşitmişti sesimi..
Ellerimde çok açıktı.
Seni saramayan kollarım senin sığacağın kadar açıktı.
Gelmedin.
Sen zaten hiç gelmezdin..

Şimdi yürüdüğüm her bir sokaktaki o merdivenli evlerin merdivenlerine,
Adını yazıyorum.
Ezenler küçük bir çocuğun bir yaramazlığı sanıyorlar bunu.
Küçük bir çocuğun en uslu durduğu yer orası.
Dinmeyen acılarımı ezsinler istedim.
Bir daha olmasınlar...
Ve yarınlar...
bilmem kaç defa ismini unutmak zorunda kaldığım yarınlar.
Şimdi düşeceklermi acaba hayatımın yakasından..?
Hayatımın en imkansız yakasından düşüp geldim.
Ölmedim, ölmek üzereyim...

ybarskanmay 23:32 22.06.2018