herkesin bildiği şair sözlerle seslenmem şiirde
kasabalı bir kız halimle geçerim önünden
gereksiz söz söylemem yaşadıklarımın kotasını delerek
nasıl su doldurursam sokaktaki çeşmeden
içimden türküler çağırarak hüzünle
penceresinden nasıl görürse halime teyzem
belki bir omzum düşük, eteğim ıslak
ayaklarımda naylon terlik, başım baş bağlama
kendimi ele vermeden geçerek
bir bölümden diğerine


yürüyüşümde yazılı değildir kimliğim
köy pencereli evim işlemeli yastık örtüm
bebeğimin omzuna yaslanıp ağladığım
hepsi içimdeki sıkıntıda saklıdır
sanki örtbas edilmiş gizli duygudur acım
bir düşman askeri gibi dalar odaya, rengim solar
kocam orada duvara fırlatır ramazan günü çorbayı
kolay değildir arkana bakmadan
çekip gitmek baba evine


şiirde solmak kolay değildir
zaman ayırmak ana, geçmiş anılara
atlamadan kitap arasında kalmış çarpıyı
kurutulmuş kırmızı bir gül yaprağını
seni bırakıp gitmiş sözleri bulmak yeniden
dünü yeniden doğuracak gibi dizeler sözcükler
tutsaklıktan özgürlüğe adım atmak
geçmişin bütün zincirlerini kırıp
gün ışığını davet etmek odana..


20. 06. 2018 / Nazik Gülünay