nasıl gömüldüm kendime
belki tepemde durup baktı ay
yüzüme aktı tüm yansımasını
kalmasın istedi karanlığın kökü bile
suretini bıraktı


içimde parlatmaya çalışırken yönü devşirilmiş gidişleri
bir denklem yaratmak isterken kendimle insan arasında
o koca çadırı kökünden yıkıp atmak
açığa çıkarmak isterken
mahallemin evlerini
benden de onlara yansısın isterken ay


nasıl bu karmaşık düzlemde bul’ur’dum yolumu
ateş açılırken güneşin doğduğu yöne
kimileri şaşırmışken gerçek konumunu
en kolay şey çalışmak iken
olduğu yere tükürürken doğu hayvanı


sevgisizliklerin arka yüzü sevgiyken
ayakları kırık kol
örtbas ederken kendini
ötelerken geldiği yolu
ay altın gibi parlarken önünde
çiğneyip geçerken batının kurduğu çiftliğe


dönüp gri bulutları delip geçen güneşe bakıyorum
evet; umut var
bütün bunları düşünüyorsam, varsam
eğer açmışsam bir kör insanın gözünü
uyandırmışsa bakışım karartılmış yıldızları
yüzümde tutmuşsam ay’ı..


19. 06. 2018 / Nazik Gülünay