seni düşündüm
ilk şiirimdeki gibi değil ama
biricik sevgilim filân değildin
olağanüstülüğün sınıfta kaldı
aşkın yalnız sende olmadığını öğretti zaman
seni yalnız bir insan olarak gördüm
yaptıklarının bedeli ödenmiş
senin gözlerin de tatmış gözyaşını
saçın sakalın ağarmış


baktım yalnız bıraktığın yere
en çok siyah giysileri sevdiğim
o kurutulmuş ince bedene
açmaktan ümidini kesmiş gül
nemsiz toprağında nasıl da kımıltısız
kururdu gün altında kalmış solucan
yaşam iksiri alındı elinden
bakışına yıldızsız geceler sürüldü
sırtını döndü umutsuz ay
tepesine evren bindi


süzüldüm arabesk günlerin elinde
içine gömüldü bir insan
şiirlerin ıssız sesine
kekeme şarkıların zordu pencereyi açması
haykırması kırık kalpler otağında
bir örtü yayması kilitli kapıların önüne
bütün perhizlerini bozup
yılkı atlar araması
sarılmışken çevresi düşman çitlerle
yeniden doğup ilk hamlede
hayatın anne göğsünü araması..


23. 06. 2018 / Nazik Gülünay