Hiç önemim kalmamış gördüm ki nazarında.
Yaralanan gönlümü imkan yok avutmaya.
Öyle çaresizim ki; bir köle pazarında.
Kirpiklerim yetmiyor gözyaşımı tutmaya.


Yorulan hep ben oldum, sefa süren başkası.
Bir araya gelmedi gömleğimin yakası.
Arkamızdan gülüyor alemin maskarası.
Bahane arıyorum, zalimlere çatmaya.


Bu kadar ağır yükü bu beden taşıyamaz.
İnsan aç, susuz yaşar; sevgisiz yaşayamaz.
Gözü bağlı olanın dünyası ışıyamaz.
İnsanoğlu açgözlü, fırsat kollar yutmaya.


Çaresiz kalmak zordur, tarif etmek imkansız.
Bir kafes içindeyim, gönlüm ise mekansız.
İçimde ihtilal var; hem silahsız, hem kansız.
Zaten mecalim de yok, tek bir kurşun atmaya.


Şu küçük bedenimle sanki dünyaya yüktüm.
Bir zaman dağ gibiydim, kısa zamanda çöktüm.
Çekildim bir köşeye, kadere boyun büktüm.
Güneş ufka süzüldü, yaklaşıyor batmaya.


Sabri Koca