Ben İstanbul’um,
Mutluluğum mavi olur huzur açan,
Sevincim yeşil olur kalp açan,
Acım da özlemim kadar kırmızıdır; can yakan...

Gülümsemem deniz misali...
Boğazın manzarası aşkın timsali...
Her bakan çift göz bana dost sanki!
Ben de İstanbul’um onlara, sevinç misali!

Tarihi kokular geçer bedenimden,
Kızkule’m selam verir her yalnıza birden,
Bahar olur Emirgan’ım dolar çiçeklerden,
Topkapı Sarayı’m süregelmiş bugüne Fatih’imden,
Ayasofya’m sever insanı her dinden,
Haliç’im geçit olur tüm dünyaya birden.

İstiklal’im dolar taşar insanından;
Kalkar vapurlar Sirkeci’mden, Kabataş’ımdan.
Rumeli’m; hoşçakal der gidişimde Avrupa’dan,
Beylerbeyi’m kuçak açar Asya’dan.
İki de olsa bir olur her yanımdan
Çünkü ben İstanbul’um her parçasından.

Hayattır porselene can veren!
Sultanahmet Camii’m durur karşında her maviden.
Gönül buruktur Pier Loti’mden,
Bakar manzarama hep gözlerinden.
Taraftarlık denince akla gelen
Kartalımın ruhu olur hep içten!
Ortaköy’ümün gözünden
Karşılanır boğaz özünden!

Aşıklar arar kalplerini,
Galata’daki kulemde bulurlar birbirlerini.
Eminönü’m hediye eder çeyizlerini,
Kapalı Çarşı’m verir mücevherlerini!

Gözler parlar ışığımla,
Ben yanarım tutkularıyla!
Geçmişten bugüne her varlıkla ,
Yaşarım mutlulukla!
Çünkü ben İstanbul’um,
Oldum olası her anımla!