Kalkarsa sevgi saygı, gönül evi yıkılır.
Karşılıklı açılır, birbirine davalar.
Hakim kalemi kırar, hatıralar yakılır.
Ne oldu bu millete, dağılıyor yuvalar.

Bir yuvayı kuranlar, yıkılsın istemezdi.
Saygı vardı evvela, kimse kin beslemezdi.
Herkes açık sözlüydü, yüzünü gizlemezdi.
Ne oldu bu millete, dağılıyor yuvalar.

Bir milletin temeli, huzurlu bir yuvaydı.
Muhabbet duyguları, bir birine duaydı.
İçten söylenen bir söz, birçok derde devaydı.
Ne oldu bu millete, dağılıyor yuvalar.

Ana, baba yaşarken; çocuk öksüz kalıyor.
Hayatı zehroluyor, sanki köksüz kalıyor.
Bir yuva dağılınca, millet güçsüz kalıyor.
Ne oldu bu millete, dağılıyor yuvalar.

Yuvadan atılan kuş, sokaklarda üşüyor.
Yırtıcılar toplanmış, iştahla ötüşüyor.
Toplum önderlerine büyük görev düşüyor.
Ne oldu bu millete, dağılıyor yuvalar.

Nerede hata yaptık, herkes kafa yormalı.
Bu kanayan yaraya, devlet çare bulmalı.
Bu enkazın altında yavrular kalmamalı.
Ne oldu bu millete, dağılıyor yuvalar.

Gönlümüzden söktüler sevgiyi, muhabbeti.
Kavgaları büyüttük, unutunca sohbeti.
Allah’ta çekip aldı, üstümüzde rahmeti.
Ne oldu bu millete, dağılıyor yuvalar.


Sabri Koca

(Son yıllarda hızla artan boşanmalara dikkat çekmek üzere kaleme alınmıştır)