Şu güzel cennet dünyayı,
Zindana çevirenler var içimizde
Geleceğe yönelik tatlı rüyayı,
Zehir edenler var bahçelerimizde

Kötü, iğrenç manzaralara artık bakamıyorum
Baktıkça da insanlığımdan utanç duyuyorum

Dünyamızı cehenneme çeviriyor bir avuç insan
Hümanist sanırsın, beyanlarına bakarsan
Mikroplar bulaştırır bu tipler, eğer sokulursan
Her gördüğüm yerde yüzlerine tükürüyorum
Yoksa insanlığımdan utanç duyuyorum

Ne dünya umurlarında, ne çoluk çocuk
Sesleri cehennem zebanileri misali, boğuk
Zahiren şirin görünmeye çalışsalar da içleri soğuk
Bu zelil yaratıkları gördüğümde, iğreniyorum
İğrenmezsem insanlığımdan utanç duyuyorum

Sıkılıyorum bunlarla aynı gezegende yaşamaktan
Miden bulanıyor, görsem bile uzaktan
Ömür boyu şahit oldum kurdukları tuzaktan
Demokrasiden bahsettiklerinde adeta çıldırıyorum
Tepki göstermezsem insanlığımdan utanç duyuyorum

İyi insanlar seyrettikleri müddetçe, kötüler cirit atar
Yaptıkları kötülüklerin üzerine, köpekler gibi yatar
Bu çirkeflikleri bana, hançerler gibi saplar
İnsan müsveddesi olan bu canileri tel’ in ediyorum
Yoksa insanlığımdan büyük utanç duyuyorum

Dünyamızın başına beladır bu medeni (!) vampirler
İt gibi kemiklerin başına birlikte üşüşürler
Genç, ihtiyar, çocukları ayırt etmeyecek kadar vahşiler
Yaptıkları mezalime tanık oldukça, lanet ediyorum
Lanet etmezsem insanlığımdan utanç duyuyorum

Münkiri el, dil veya kalp ile mahkûm etmek lazım
Bir insan olarak direneceğim, çıkıncaya kadar avazım
İnsanların ortak mayasından, sadır etmiş mizacım
Yapılan tüm kötülüklere karşı, set olup duruyorum
Durmazsam, yaşantımdan, insanlığımdan utanç duyuyorum.

15.05.2018-Ankara