Geldim diyorsun ancak, uzaklarda gözlerin,
Ürkek bakmandan belli, bir şeyler gizlediğin.
“Seviyorum” desen de, içten değil sözlerin,
Vefan yokmuş meğerse, yalanmış özlediğin.

Mutluluğu kıskandın, ömrüme zehir kattın,
Sevgim külfet, zül geldi, yüreğine sinmedi.
Keder veren sözlerle, her gün sitemle çattın,
Beni günsüz öldürdün, hâlâ öfken dinmedi.

Bir zamanlar mesuttum, şimdi harabe içim,
Sevmelere pişmanım, kalbime yasak ettim.
Değersizim bahtsızım, belki gözünde hiçim,
Bu aldığın intikam, bilmem ki sana nettim?

Kararttığın bahtıma, bir gün güneş doğacak,
Nazların ve endamın, sahte gülmen bitecek.
Vicdanından kopan ses, gururunu boğacak,
Duygun içimde sönüp, ismin hepten yitecek.

Rüzgâr ektin mademki, hep fırtına biçersin,
Pişman olur anlarsın, yaş dökerek ararsın.
Elem kaplar gönlünü, her an hicran içersin,
Tek dostun aynan kalır, ak saçları tararsın.

Bizden kalan her anı, tüterken gözlerinde,
Yutkunursun son kere, aşkın buruk tadını.
Küllenen hüzün kalır, kalp kıran sözlerinde,
Bir gün der ki kitaplar; “aşkın katil kadını.”

Hayallerim kayboldu, ömrümde sevgin bitti,
Ne mevsimler ilkbahar, ne de içimde varsın.
Umutlarım bir güldü, küstürdün soldu gitti,
Artık bir tanem değil, vefasız kalpsiz yarsın.