zaman
her şeyi değiştirir her şeyi siler



…….



yine
tenha köşesinde zaman
kemikleşmiş bir gülümsemeyle
hoyratça dikiliyor karşıma
sanki varlığımın tek sebebi
yokluğumun da


ah! asuman
o acımasız bir zalim
o bildiğin yeryüzü efendisi
yıldızları yoran nefesinde buzul üfleme
nasıl da pervasız dokunuyor karanlığa
parmak uçlarımı göremiyorum
kavurucu bir ateşin göbeğinde
günden güne döne döne
eriyorum


farkında mısın?
ölümle yasam arasında ince bir çizgide kader
her şey biraz daha gerçek biraz daha yalan
üzerimizde gururla taşıdığımız nefretlere
iyilikten yoksun yüreklerimize bak
düşüncelerimizi kontrol etmek
hayal bile kurmamız
imkansız asuman


delirdim galiba
acılara alıştım dertlere gülüyorum
boş vermişliğin aymazlığında günler aylar
sadece kendime inanmak istesem de olmuyor
onca umuda karşılık kaybettiğimiz savaşlar
ah! ne yorucu


son
bittim asuman
egosu şaha kalkmış olanlara
zamana baş kaldıran zavallı sefillere sesleniyorum
zamanın kılıcından geçmeyen biri var mı?


herkesi
her şeyi yavaş yavaş terk ediyorum
batan bir güneşin kızıllığı var ardımda
ve suskunluğuma gömdüğüm
üzüntülerim



artık
unutabilir-im
hiçliğin ortasında bir yokluk
yokluğun ortasında bir hiçlik beni bekler
sırlarla dolu zamana baş eğme, tırtıl olmaktan kurtulup
kelebek olma vaktidir



güneşe ırağım
boşluğa uzanan ellerimde kör bir ayna
bakışlarımın karanlık sınırında
telef olan kuşlara aldırma
hadi eylenme
git! asuman



“vakit nakittir”
senin de sıran gelmeden…








ayşe uçar
26.04.2018