1
Yorum
4
Beğeni
5,0
Puan
1090
Okunma
bu kadar az yaşarken uçmaya cürret eden
bir kelebek gibi
tek farkı ışık olan karanlıkta yazdım
gözlerinde bir satır bile bitiremedim
mürekkebim kururduda bir cümle dahi teşrif buyurmadı
geçen her saniyenin saatime iltifat ettiğini sanardım
himayeme almaya başlardım mimiklerinde ki çırpınışları
beni göz göze gelmekten alıkoyan şeyin o olduğunu zannedip
kendi kirpiklerime bile düşman kesilirdim
kalbim ilk defa doğru zamanda attı derdim
işte o an koca bir kahinatta özgür bir kadında esirdim
ben hüzne dalardım o hali müessif bakardı
bir sigara daha boynunu bükerdi ellerimde
onun hüznünden sebep, kendi katilimi yakardım
aşkın kefaleti olsaydı
ölüm kader olmazdı
keder olurdu...
5.0
100% (2)
Cevap Yaz