görmesen de gök rengini gözlerine bulaştır
bakmasan da hayalinle cennetine ulaştım
gölgemden ordular kurup yalnızlıkla savaştım
fark ettim ki
fazla değil bu dünyayı yok edecek bi yaştır

rüzgarlara gem vurupta demlenir
aklı çıkar seher vakti ölenlerin
affeder mi tanrı suretini görenleri
bu yüzden gözlerini ateşlere gömen benim

çehresine kanatlarımı sürdüler de korktum
ölümün kıssasını duydum kendi sesinden
o gün
çorak topraklara göç etti gamzesi
abı hayatı boşaldı göz haznesinden

ummanlara düşer gül pişman doğduğundan
çiçek bahçesi sanırsın
gözlerine bir serap musallat olduğundan

bırak sabahlara sessiz uyansın
korksun karanlıktan ateş böcekleri
korksun ki güneşi görene kadar yansın
yansın ki
aydınlık olsun, öleceklerin toprak altı

bedenim at üstünde çoktan ölmüş yaşım
korkmam
bilirim bu gökyüzü sen gibi binlercesini taşır
bir gün güzelliğine bakar da göremezsem
gözlerim âma imiş sende kalsın gözyaşım