hergün bacaklarımıza çamur yürürdü pendiğin sokaklarında
belki yağmurdan nefret edişim bu yüzdendi
okadar güzel olmasına rağmen
ne kar yağsın isterdim çatımıza
ne yağmur sokağımıza
çünkü fakirdi mahallemiz
yollarımız fakirdi
ilk yalanımı parazsızlık yüzünden söyledim sana
diğerleriniyse ilk yalanımdan kurtulmak için
temiz kalamadım biliyorum
ama temizdi sevgim sana
ilk oyuncak diye birşey olmadı bizim çocukluğumuzda
hep utanırdım giydiğim ayakkabıdan
taktığım bereden
gözlerimin içine bakan kardeşlerimden
hiç o ekmeği doyasıya yiyemedim
hep onlar doysun isterdim
ve hala korkarım babam gibi bakmaktan evlatlarıma
öyle içli öyle yaralı öyle yanlız kalmış
koca bir çınar gibiydi babam
yalızlıklardan arta kalan
suskun bıçak gibi keserdi sözleri
ve o yanardağ gibi bakan gözleri
içime serpiştirirdi bütün hislerini
baba olmayı ondan öğrenmişti
sofradan aç kalkmayı benim iştahım yok demeyi
annem ilk baharda çiçek gibiydi
cennete çevirirdi evin her köşesini
hiç bir yerde görmedim annem gibi sevenini
babam tek şansım sensin derdi anneme
bi tek senden güldüm bitek senden
severdim aslında onların arasındaki bu güzel aşkım
ama çektikleri korkuturdu beni
soğuturdu sevmekten
çocukluk işte
bir yerinde kalıyor kalbinin