bilmem ne zararım vardı benim
şu yaşam denilen hayata
zorunlu cümlelerle elveda dedirtti bana
bilmem
neden,koptu yüreğimden vaveyla

aşk’mı acımı diye sordu hayat
ben ikisi olsun dedim ona
şöyle bir bakıp gülümsedi bıyık altından
tuz ,buz ederek, etrafımda ne varsa


gizemli duygular özlem duysada aşka
yok artık dedim bir çizik attım hayata
haylaz bir çocuk edasında
yine göz kırptı bana
haramsın dedim çıkma karşıma
yitik ezgiler uzaktan el sallarken bana
akar giderim
unuttum sandığım çocukluk yıllarıma

kaçıncı cigara bu ciğerlerimi tıkayan
kara dumanlarıyla

kaç afyon yuttumda
çevreledi gözlerimi mor halka

hangi kurşun deldi yüreğimi’de
ben yine düştüm avaza

bir yabancıyım kendime bu ara
bir suret belirir zihnimin çarmıhında
bendim o
eyvah dedim
veda ediyorum galiba
pas tutmuş bu zalim hayata
sonra güldü kader karşımda
ironi bir bakışla
küçümsedi zararsız temiz hallerimi
bir çelme atar gibi güçsüz bedenime
utanmadı hiç, ondan yorgunluğuma
oysa yapacağım çok şey vardı benim
herkes gibi bu hayatta

HÜLYA ÇELİK