1
Yorum
20
Beğeni
0,0
Puan
2578
Okunma
Belki ben hep ikibinonikiyim mell
elimde buzdan bir makasla zamanın saçlarını kesiyorum
bir yanılgıyı yazmak ve takmak isterken kaderin gerdanına
ölümü göğsümün üstünde
parlak bir broş gibi taşıyorum.
ama ben hep ikibinonikiyim
büyütürken adımlarımı ve küçültürken içimi
köklerimden eksiliyorum.
Ellerimi koyacak yer bulamıyorum mell
içimin sınır boylarında,
dilimin telleri kanıyor.
Yerden alıp yüzüme sürdüğüm toprak
göğün kavgacı gri tonunda kaybolup gidiyor.
Sonra Tanrı tarağıyla tararken bir çok kederi
ben elimde hüznün topacıyla
gözlerimi oyuyorum.
Mel...
Vakit ıssızlaşıyor...vakit yok oluyor...vakit daralıyor.
Cevap Yaz
