soğuk bir yalnızlık sarmış her yanımı
hüzün çıplak ayaklarıyla cirit atıyor yüreğimde
üşümem normal de
şu titreyen ellerim.



yürü diyorum geçmişin kulağına usulca
geleceğin pembe hayali işkillenmesin senden
saklan hatta bir köşeye
öl orada
öldüğünü ben bile bilmeyeyim
helva kavurduk da ne oldu gidenin ardından
amaç ağız tatlansın.



Yaşar amca balkondan sarkıyor yine
hep bu saatte düşürür gözlerini sokağa
kusursuz ağzıyla milletin kusurunu arar
gir içeri be adam diyorum içimden
bak kapıları kapandı sokağın
köpeklere de yazık
sessizliği yemek onlara lazım
biz zaten gürültünün dibine vurmuşuz.



üstümde pijamalar
pasaklı halimi gizliyorum aynalardan
dağınık yatağımdan sarkan ayaklarımı
üşengeç bir terliğe sokuşturup
nefes nefese fırlıyorum son nefesini verir gibi inleyen odamdan
kulaklarım da
’bu da geçer’ diyen eski bir şarkının kırıntısı
ağzımda ayrılığın mide bulandırıcı öğürmesi
anne diyorum
taş duvarlara yaslanıp
sobaya odun at
kızın yine yalnızlığa soyundu.



Ayvazım DENİZ