ben diyorum
dilime takılıp tökezliyor kelimeler
baş aşağı düşüyor boğazıma.




haklı olmanın getirisi yok
keşkeler boynu bükük kalmış bir köşede
uzunca bir aradan sonra
ilk kez kalbim normalin üstünde atmışken
dur diyememek zamana
sonsuz bir uçurumun tepesinden hayata bakmak gibi
ayağımın kayma korkusu gururuma işlemiş.



çamaşır ipine bağlı duygularım
rüzgar estikçe ferahlıyot
kuruyor ıslaklığı
yağmur yağmadan önceki sıkıntı her yanım
boğuluyor gibi nefesimi bırakıyorum
seni bıraktığım gibi.



gidip gelmeler arasında ki mesafeyi özledim desem
çoğu seven yüreğe saçma gelecek biliyorum
biliyorum da kendime engel olamıyorum
küsünce sesiz kalmak
her an telefonun çalacağı ümidiyle
saçma bir gülüşe hibe edilen dudaklar
bekleyişin o mahmur süzülüşü gözlerden
her mesaja o mu diye koşuşan eller
katil eder insanı
ama mahkumiyeti bile güzel anlayana.



şimdi
tükenen umutların sızlanması kalmış yüreğimin baş ucunda
yanık kokusu burnumun direğini kırar
bir kez görebilmek için sözlerini
bakışlarımı gönderdim sana
aç pencereni
son kez ıslansın gözlerim.





Ayvazım DENİZ