uzaktan sinene başımı yaslar gibiyim
saçların yüzüme dökülmüş bir ırmak sanki
ve yüzümde baharda açan çiçekler
gülen çocuklar, maviye çalan şiirler var

sonra damarlarıma kadar seni soluyorum
şah damarım kan kaybına uğramış bir ceset
gökteki yıldıza boyun bükmüş bir söğüt dalıyım
kırk tas su dökseler içimdeki ateşe
içimdeki yangını söndürmeye yetmez
ben günahkarım, günahım senden kalma
kırk günah işlemiş gibi yalnızım
sensiz, sabahsız, yarınsız

her gün senin olmadığın sabahlara gözlerimi açıyorum
sensiz gün aydınlanmıyor buralarda
denizin ortasında bir sandaldayım sanki
kürek çekiyorum dalgalara doğru
ama hep geriye doğru sürüklüyor dev dalgalar beni
ve kabus gibi bir hayatı yaşıyorum
ben zaman ilerliyor sanıyordum
oysa benim için zaman sendin
sen olmadan ben hep senin bıraktığın zamandayım

ne zaman sana doğru adım atsam
aklıma hep yetim çocuklar
evsiz insanlar geliyor
cebimde bir cesede sarılı umutlarım var
ve birde senin resmini taşıyorum
bir kuş kaç ekmek kırıntısı ile karın doyurur diye düşünüyorum
bir ekmekle kaç aile
bir tas çorba kaç yetimin karnını doyurur

seninle aynı şartlarda
aynı şehirde yaşamayı çok isterdim
sen umudun baharında
bense umudunu idam etmiş yaştayım
kurak bir coğrafyada
bir tas su aramak kadar saçmayım
ve solan bir yaprak kadar yaşamını yitirmişim

sonra ruhunu kaybetmek kadar yalnızım burada
bir uçurum kenarında bir zarfın içinde saklıyorum acılarımı
adresi belirsiz mektuplar kadar gideceğim yerlerden uzağım
birde sensiz yaşamanın nasıl olduğunu biliyorum
sensiz kuruyan bir nehir gibiyim
ve solan bir çiçekten aldım yaralarımı
kaç kan kaybı yaşadım bilmiyorum
ama kaç ölüm yaşadım biliyorum
sen kaybından ölmek üzereyim
kalbim sensiz
ben sessiz

nefesim boğazıma düğümlenmiş
uçsuz karanlıklar kadar d/üşüyorum
bir boşluktan bir özlemin içine
ve göz menzilim’den çok uzaktasın biliyorum
ama yürek menzilim’in tam ortasındasın
her yer kansız ölümlerle dolu
bense seni yüreğime gömerek ölüyorum burada
n’olur beni nefsine değişme

ibrahim dalkılıç

19.11.2017
23.30 izmir