EBEDİ SON!

Yaşam;
yavaş, yavaş ve temkinli bir iyimserlikle, insanı öyle hazırlar ki, huzurlu ve ebedi bir sona!
Sen adına;
ilkbahar,
yaz,
sonbahar
ve
kış dersin!
Oysa, bütünü;
başlangıç ve son’dur.
Kimileri adına hayat der.
Öncesi ve sonrası yoktur!
X ve Y
Tıp dilinde cinsiyet kromozonu diye bilinir.
Doğrusu;
Seks artığı!
Maraton başlar böylece!
Sona ulaşmak için şekil ve tabii ki bir de ad değişir.
O bir; Embriyo’dur artık.
Ana rahmine ulaştığı gün, yaşama tutunmak için, başlar zorlu mücadele.
Bilinen, dokuz ay on gün.
Bir de ona sormak lazım.
Kör ve sağır dehlizden kaç asır geçti diye?
Ve sonra, istemeden de olsa, bir ateş topunun içine düştüğünü.
Ooof bu ne böyle?
Yine mi ad değişti?
O artık bir bebek şimdi,
Kimini,n yavrusu, kiminin kardeşi, kiminin torunu, kiminin yeğeni olur!
Bu ne karışık ve matematiksel bir durum.
Çık çıkabilirsen işin içinden.
Kimine abi, bir başkasına abla, kimine amca, dayı, yada teyze hala.
Ve sonra dede, nine!
İyisi mi bir muhasebeci gerek.
İçinden çıkılmaz ki bunca bölünmüşlüğün!
Bir seks artığıyken,
evrim üstüne evrim.
Embriyo,
Bebek,
Çocuk,
Genç,
Orta yaşlı,
Ve
Yaşlı!
Aslımıza mı dönüyoruz?
Yaşlandıkça çocuklaşıyoruz!
Kimimiz ölüyoruz!
Kimimiz ölüp ölüp diriliyoruz!
Farkında olmadan;
Geride neler, neler bıraktığını hissedemeden, kar beyaz kıyafetlerle giydiriliyoruz!
Kimimiz adına vuslat diyoruz.
Kimisi ölüm diyoruz!
Oysa menzilimiz ebedi bir son!

Efkan ÖTGÜN