Gözlerini yavaşça kapat..
Düşünme artık..
Kafanda dönüp dolaşan sözler midene vurduğunda,
En çok sen anlayacaksın beni..

Sabahı yok mu dediğin gecelerde,
Ay ışığının o sönük karanlığına teslim olacaksın..
Ağlayacaksın..
En az benim kadar..

Güneş doğduğunda sen hâlâ ayakta olacaksın..
İzmaritlerle dolu yatağında hiç dinmeyecek acıların..
Hani geçer gibi olacak ama,
Sonra daha da şiddetlenecek..

Umursamayacaksın sonra..
Zamanın bir anlamı kalmayacak..
Mahkum olduğun o koca beyninin içinde,
Küçücük umutlarla yaşayacaksın..

Ölmek isteyeceksin ama hergün aynı şikayetlerinle devam edeceksin hayata..
Her günün aynı geçecek..
Kimsen kalmayacak..
Ve zaten kimseyi istemeyeceksin etrafında..

En sevdiğin şarkıdan bile nefret edeceksin..
Aynaya baktığında tanımayacaksın kendini..
Ve Kafanı kurcalarken tüm bu sorular,
Sen cevapsız kalacaksın..

Yaşayacaksın..
Hergün ölmek ama bir gün yeniden can bulmak için..
Hani sonbaharda yaprağını döküp,
İlkbahar da çiçeklerine kavuşmak için sabreden bir gül misali..
Dikenlerin kalsa da sadece,
Ve kimse yüzüne bakmasa bile..
Sen yine bir gül olmak için,
Yaşayacaksın!!

Enes Gökhan..