Belkide ihtiyacımız olan tek şeydi yalnızlık..
Ikimizinde ayrı ayrı pencere kenarlarından izlediği,
Ama ikimizinde aynı gökyüzünü gördüğü gözlerdi aşk..
Tutkunu olduğumuz alışkanlıklarımız, belkide kendi zihin oyunlarımızdan ibaretti..
Kalplerimize çelme çakan ümitsizliklerimiz, sabırsızlıklarımız,
Kimbilir belkide yarınlarımızdı..
Hep yazdığım ama sonradan üzerini karaladığım sözlerdi belkide seni seviyorum’dan ziyade sana anlatmak istediklerim..
Bir ağaç altında beraber ıslanmak,
Bir uykuya kapılıp düşlerde kaybolmak,
Çaresiz kaldığımda aşkına sığınmak..
Kim bilir belkide yokluk içinde varlık, son nefeste bir ferahlık,
Belkide yalnızlığın içinde hapsolmuş bir yalnızlık..
Hani bitmez dediğimiz,
Sevince daha da güçlenir dediğimiz,
Kimsenin karışamayacağı, ısırganların içinde güller bitiren, yağmura inat güneşi getiren..
Hani olmaz dediğimiz şeyleri karşımıza diken şeydi belkide sevdamız..
Herkesin bildiği ama göremediği,
Kalbini ısıttıgı ama dokunamadığı,
Kimi zaman söylemeye bile utandığı,
Bir sözden ibaretti sadece aşk diye yaşadığımız...

Enes Gökhan