bir natürmort gölgeliğidir ters yönlü akıntı
sabahtan gece yarısına appia’nın portresi parlar
ışık buradan gelir,

ve gotik bir zamana uzanır flaman ressamları
bazı kurutucu maddeler bulurlar
karanlık ve saydamlık
sidon’un bin yıl yaşamış atları
kırmızı kaburgada oynayan drama
her şeyin çöküşünü anlatan bağ
yaz geçti annemin ellerinde

kimse bakmadı appia’nın gözlerine
ipekten ve iplikten başka, çöller büyüdü
bütün sessiz filmlerde amors bir duruş
sürreal bir gondol geldi uzaklardan
yüzümü boyadım
tuz
küflenmiş ekmek

karanlığa baktım, gölgenin yükselişine
kendiliğinden açılan bir bahçeye baktım
van gogh’un titrek elleri gibi kadın ve intihardım

bir süs ekledim ağarırken çıplak bayırlara
bir süs ekledim
kış uykusuna
sonra ay ışığına, nekrofilli
iskelete bağlanmış bir akşam ölüsüydü,

suyu geçtim
küller yoğrulup boynunu vurduğunda yorgun atların
bağlaşır birbirine özler ve sözler
nereden gelmiştik
gitmeye varan bu yol, ne tuhaf
ilerideki çizgi
gözyaşı ve sessizlik
birbirini kovalayan köpekler mi
iyon denizinin mavisi mi taşıyacak bizi

gece traş bıçağı
boynumuzu vurduk, sustuk
kuşkulardan sıyrılmış bir sevinç gibi
soğuktuk
katil ve ahlaksız
yazmadık
tanrıyı aradık birbirimizde.