çeşmenin başında ağaç gibi duran
masal ülkesi güzellik
kaç kişiyi taşıdı omuzlarında
kaç hüzün kılıfından çıktı da
kayboldu sandelye





iklimlerin deli bir tomurcukta
boy atmasıyla alabildiğince gürken başım
kokun/sesin
rüzgar gülümsemesiyle estikçe
yaşadığım sonsuz zamanda
kaybettim kendimi
kolum hayallere adım atarken
avaz avaz




aralık pencerelerde odan
telaşları yerleştirirken yağmur bulutuna
sallanıp durur mavinin uykusu
çocukların dışındayız
yerin/göğün
oda da





sisli bir aynayla yuvarlanıp
sokakları döverken
yürüyorum
havada kanat çırpan kuş
köklü aydınlığa dileğimi atlarla götürür
ve bir horoz keyfince öter
en güzel türküyü giydirir ceketin
elim şakağımda
gökyüzünü seyrederim
öylesine derin





içime biriken gemilerin izi
kocaman denizlerde uyanmaya görsün
tenimde duygular karıncalanır
gece ve gündüzü tüketir
yüreğimdeki ses
zaman geçer çabucak
düşü gerçek kılan
varsan sen






anla
sağır günlere ağızsız değil
kararlı yüzle dudağının kenarına çıkıp
saçlarımı salmak
ahh
tozlanmış resimler karanlık eder beni
ki,
avuçlarında gümüş bir balık
yolcuyken yollarına




artık al beni
her gece beyazla yoğurduğum rüyalara
yoldaş ettim seni
dört duvarlarda konakladım
sevdadan geçerken

anla.