hücre hücre,
durmuşken secdeye özümüz
kocayan incinmişliklere mekan olmuş yüreğimiz

gidenlerin ardından biçareliğimiz
kalakalmışlığımız acıların merkezinde


ah kötülük yabani ot gibi
azgın!
şiirse şevişmek kadar içgüdüsel!

varsın olmasın kefenin cebi
tıka basa sığdırabilirdik ruhumuza
dünyaya sığdıramadığımız açlığımızı!

dalıp gittiğimiz uzaklıklar kadar
çekip alırken içine gözbebeklerimizi karanlıklar
kaç kez kor olur insan
küllenip küllenip...


sızı
bir nehrin kolları gibi dolanıp dururken içimizde
evren boş beşik
kader ninnisiyle avutulduğumuz!

hiçlik deryasında
ıpıssızız!

düşerken mananın derinliğine
piç misali boğuluyoruz sırların kıyısında!

kırgınlığımız lal
ağırlaşırken dil mihrabında gerçeğin
kuruttuğumuz pırnarlardan akan
tek damla göz yaşına denk düşer kurban verdiğimiz ömür!

omuzlarımızın taşıyamadığı yükle evriliyoruz...
!
yeniden bırakıldığımızda toprağın merhametine
hangi dilde diriltileceğiz
kimbilir...

dedim ya,
şevişmek kadar şiir de içgüdüsel!





sude nur haylazca