deli yağmurun sesiyle uyanan gece
kocaman gözlerin kalbimin kıyılarına
sessizce bırakır dağları
tarihin yanık kokusunda sular devrilir
yalnızlık yaprağına
her sokakta bir avuç toprak vurulur
kent duman
avuçlarımda sevgili bir yolculuğun
hüznünü başlatır
mutlak acı hışırtısı üşütür
beni ve kuşları








bağrımda suçsuz ayrılık
gider öylece
gülüşlerini taşırım talan edip baharı
boğmayın kaderi
kaderin renginde beklemek
belki umudun çiçeklenişi
hala resimlerine dokunan parmaklarım
sırılsıklam özlem
susmaların sisini dağıtan rüzgar olsa
atlarım uçurumun giz tadına
sabaha karşı perdeleri kapat
sevgilim.





en çok kitaplardan söz edelim
güneşin kızıllığından.
uzatalım geceyi
masmavi gölgeleri
göğsünde başım
beni orada bekle
yaslan bana
ki
yolcuya en yakışan ıslığını almasıdır
kalbinin.





kekeme bir tipiye tutulan çocuğum
adınla başlarken her güne
kirpiklerine düşüyorum
büyüyorum sonsuz uykuya
seninle.
dursam ölürüm

nefesine tutunduğum
Elma kokusu gibi