Alfabede şekilleri olan harftiler.
Oturup kuytuda kavilleştiler.
Kestiler sırayla işaret parmaklarını
Kardeştiler, kan kardeşi de oldular

A:
Toprak koksun baharla açılan pervazda
Serçeler yuva yapsın çatısına evin
Gül kokusundan baygın bülbüller
Sabaha kadar nöbet tutsun dalda

B:
Hayatla ölüm arasında kısık sesim
Baharları saklamaya yetmez nefesim
Hırçın, asi, özgür olsa heveslerim
Hep çocuk kalmak isterim,

C:
Sesiniz kayboldu sesiniz
Hiç olmadı neşeniz, siz ancak beklersiniz
Aşkla yapışmadıkça adalete
Daha çok örsü, çekici hak edersiniz

D:
Emek mezatlarda, alın teri serbest pazar
Tüketmede olmayan, üretse ne yazar
Yaldızlı söze ne hacet var
Ancak insanla güzellik doğar.

E:
Sabrı büyüttüler içimde şükür adında
Oysa değeri yoktu söylentinin Hakk katında
İnanç simsarlığı kadar tehlikeliydi
İnsan sömürüsü özgürlük tahtında.

Büyüdü çocuklar. Kıtalara dağıldılar. Aile kurup çoğaldılar.
Çoğaldıkça alfabeye harfler eklendi. Gün geldi satırlara sığmamaya başladı. Önce gelen sonra eklenene kin ve nefretle baktı. Güne sadece iki harf arasındaki konuşma not düşüldü:

A:
Ak saçlarım sanma yıldızın ve güneşin vatanıdır.
İliklerime kadar acı. ayrılık, zalimlik şahidimdir
Ne varsa yarına dair hazinesinde alfabenin
Benim kaybettiklerim de, senin mirasındır.

Z:
Ey hüznü saklayan büyüten karındaşım
Varisin oldum, gül ve diken kundağım
Elbet inkârda değilim, bilinsin tekrarım
Cenneti bu dünyada kurmak kararım.


SİNAN YILMAZ