Beni kolum kanadım kırık bıraktın.
Bir an da gittin, hiç hazır değilken sensizliğe.
Sana alışmıştım, şimdi yokluğuna nasıl alışacağım bilmiyorum.
Sensiz yaşamayı beceremem ki ben.
Gülmeyi seninle öğrenmişken,
Şimdi nasıl güleceğim?
Sensiz düşüncelerimin adını nasıl hayal koyacağım?

Her gün varlığına şükrederken,
Ellerimi açıp ne diyeceğim şimdi?
Kalbimin çığlığından konuşamazken,
Sadece ağlayarak hayatta kalıyorum.
Her yer sensizlik kokuyor.
Efkar doluyor gittiğim her yere.
Daralıyorum, rüya olsun diye yalvarıyorum Allah’a.
Yüreğimdeki acının tarifi olmadığı için,
Sensizliğime bir sen bulamıyorum.

Hep içimde yaşıyorum kederimi.
Keder mi dedim ben.
Ne kederi ey sevgili.
Kızgın bir ateş değmiş sanki yüreğime,
Acıdan bitap olmuş ruhum.
Ama kimse farkında değil.
Soruyorlar bana,
Nasıl dayanıyorsun, ben olsam paramparça olurdum diye.
Dayanmak mı diyorum.
Ne dayanması.
Dayanabilecek bir parçam yok ki benim.
Çünkü paramparçayım..