çürüyen silüetin
temsili varlığını devam ettiriyor
yönlerin ıslıklı cebinde değişimler
yok sayıyor kalp ağrılarını

geri çağır gölgeni eşleşerek
iki dalın arasında şarkı duymak mı söylemek mi
karar vermeli her ikisine birden
farkedişin yol aldığı yola doğru
koşan için artık geri gelmek yok

her sayrı sonu gelmeden yarım kalıyor
yanışı ışık harfleriyle anlaşılan sekme sağduyu
geliştirdiği gülümsemeyi kokuya çevirdiğinde
alıyor dağ başını bir telaş
başı boş kelebekler
hafiflik duygusu
sevda salları ırmaklar

panayır ihlali pırıltısını olgunlaştırıyor
sertleşen zamanın imgesi parladığında
anın yazgıları sır edecek sonsuz ışığa doğru

tatlı dokunuş kutsal fısıltı beyaz araya
çevirip veriyor mevsimlerin ilk halini
hayatın son çırpınışını furyaya
güneş güne gün yayıyor vara bildiğince yaraya.