geceyi aydınlatan sendin
katran karası yanlızlığıma
katre katre özlem katıyordun

son kez bakmak isterdim gözlerine
son kez sarılmak
son kez saçlarına dokunmak
son kez dudaklarından içmek

ama biliyorsun ki
ben fırtınayım
ateşim
su
ve deprem

hiç dokunmadan düşlerime
bir şiirin içinde buldum seni
sensiz doğan güneşi
sensiz parlayan ayı
sensiz ışıldayan yıldızları
bir gecede yüreğimdeki mezarlığa gömdüm
yüreğim sensiz çok karanlık
hiç aydınlansın istemiyorum
sensiz kimse ilişmesin karanlığıma

ve bir gölgenin arkasına saklandım
gölge benden, ben gölgeden uzaktım
sonra herkes kendi yalnızlığında ölüyor
herkes kendi acısıyla
herkes kendi fırtınasında
herkes kendi ateşinde
ama ben sen-sizlikten

çünkü benim eksik yanım sensin
gelip tamamlayamadığın
gidip talan ettiğin
yaşamadan ölmez de insan
sevdiğine hasret kalarak ölür
yüreğimin tam ortasında
bir şairi öldürmüşler
içimde bir sürü ağıt
bir sürü acı
bir sürü ölüm var

ama biliyorsun ki
ben fırtınayım
ateşim
su
ve deprem
ben ölü bir şairim

ibrahim dalkılıç

25/08/2017
22:40 izmir