bazen insan yaşarken ölür
bazende severken
ve bazende nefes alırken
bense hep öldüm
hep sol yanımdan vuruldum
ve yürümeyi unuttum
gülmeyi
ağlamayı bile unuttum artık
öyle oturup bir köşeye
hıçkıra hıçkıra ağlamayı bile unuttum

bir cam parçası gibi dağıldım
kırılan her can parçası canıma battı
çığlıklar içinde kaldım
haykırdım
sesimi duyan olmadı
ağladım gözyaşımı silen olmadı
düştüm kolumdan tutup kaldıran olmadı
tam ayağa kalktım derken
felek bir daha vurdu
sol yanımdan
tam senin olduğun yerden vurdu

sonra kuşların özgürlüğünü sevdim
güneşin doğuşunu
gök kuşağını
yağmuru
toprağı
çiçeği
böceği
şiiri
sonra öldürdüler hepsini
içimde koca bir mezarlık
baharın gelmesini bekliyor

seninle bir papatyayı koklamayı ne çok isterdim
ne çok kırlarda birlikte koşmayı
el ele verip sağanak bir yağmurun altında ıslanmayı
bir dağın zirvesine çıkıp
seni sevdiğimi haykırmayı
sana dünyamın en değerli varlığı olduğunu söylemek isterdim
en sevdiğim rengin gözlerin
en sevdiğim şiirin ellerin olduğunu söylemek isterdim

ama gel gör ki sevdiğim
kırdılar dallarımı
kırdılar umudumu
kırdılar hayallerimi
vurdular sol yanımdan
hemde hiç acımadan vurdular
ölümüne vurdular
ve şiir gibi kokan şu ellerim
zindanlarda sana şiirler yazdı sevdiğim
sana seni yazdı
mürekkepten nasır tuttarcasına yüreğim
ve hayat yok olup giderken
seni taze bir çiçek gibi sevdiğimi söylemek isterdim
hiç koklanmamış
hiç el değmemiş
hiç ölmemiş bir çiçek gibi
Sana Seni Sevdiğimi Söylemek İsterdim

İbrahim Dalkılıç

27/08/2017
22:00 izmir