oysa sen yoktun, ben sensizliğin en karanlığında,
alabildiğine ölümü yaşıyordum burda

son ses seni haykırmak isterdim
dağlara, taşlara, kuşlara
kimse duymasa bile
son nefes seni yaşamak isterdim
her şey sen ol isterdim
sen bende yaşa
ben ölsem bile gam yemem derdim

bir gece karanlığında
sabahın en şafağına değin
seni omzumda başın olsun isterdim
sen saçlarını ört isterdim yüzüme
yüzümde bir ırmağın varlığı kadar
senin ellerin dokunsun yüzüme

sonra bir çıkmaz sokağımda sensin
hep seni ararken kaybolduğum
illegal türkülerde aradığım
gecelerce mülteci kaldığım
ve koynuna iltica edip
seni ülkelerce uzaktan sevdiğim

sonra kırk asır seni özlüyorum
kırk acı seni yaşıyorum
yedi iklim zindanda kalıyorum
yedi renk sensiz soluyor sevincim
sol yanımda sen varken
hep sensiz yaşlanıyorum
sol yanımda müthiş bir acı
sensiz bir papatya boyun büküyor içimde
ve bir fırtına vuruyor beni
göğsüm lal bir rüzgara yenik düşüyor

oysa sen gördüğüm en güzel şiir
yaşadığım en güzel şehir
en güzel yağmur damlası
en güzel gök
en güzel mavi
en güzel deniz sendin

şimdi sen yoksun
seni yaşamak istiyorum
solan bir yaprak gibi
kuruyan bir dal
kutsal bir günah
kör bir bıçak
sessiz bir dua
ve ölü bir şair gibi

adına yüzlerce şiir yapılabilir
ama ben yüreğimi avuçlarına koydum
onu kırmadan sev
çünkü yüreğimden başka seni seven
beni de darmadağın eden hiçbir şey yok bu dünyada
sen yüreğimle gördüğüm
en güzel sabah güneşisin
seni doğacak en güzel güneş gibi yaşamak istiyorum

ibrahim dalkılıç

12/08/2017
22:03 izmir