Daha ben sana dokunamadan kurudu iklimlerimiz,
ekin bitmez oldu tarlalarımızda.
Bendine sığmayan seller gibi coşan ben,
şimdi çölleri ıslatamıyorum.

Her yeni günün başlangıcında biraz deprem sonrası,
biraz yılgınlık,
biraz kent hülyası,
biraz da gönül kırgınlığı
iliklerine kadar üşütüyor cüssemi.

Bir yangından geriye kalan yeşil gözlerine göm
bu aşkın küllerinden sıyrılan kalanları,
beni de götür her nereye sakladıysan yüreğini,
buralara sığamıyorum.

Hasretin geri dönülmez yolların
müdavim yolcusu olduğundan beri
sarardı saksıdaki menekşeler,
güz mevsimlerinin tozlu raflarında
topluyorum kimsesizliğime akıttığım gözyaşlarımı.

Bildiğim,bilmediğim bütün kuşlar göç etti
bir ben kaldım
yorgunum,kırgınım
ve bir o kadar da ümit fukarası.
Karanlıkları uyku tutmuyor,
yitik düşlerimin peşinden gidiyor gölgen
kovalıyorum,yetişemiyorum.

Beni de götür yeşil gözlerinin baktığı yerlere.
Ömrümün baharından kopardığım bütün gülleri
ayakuçlarına sererim.
En çetin savaşlardan muzaffer çıkan
bir komutanın gururunu yoluna saçarım,
ağaçtan düşen yaprak gibi tan yerine düşürme beni.

Kil kokulu saçların yeşil gözlerini kapatmış,
başın göğsüne düşmüş, biliyorum.
Kapatma gözlerini yâr,
korkutma beni karanlıklarında,
gözlerinin aydınlığına muhtacım biliyorsun.

Yeşil gözlerine al beni,
yüreğin yüreğimi ferahlatsın,
çağlar içinde çağ açan destanlar yazayım.

Hangi urganla bağlayacaksan bağla
Hangi ırmağa karıştıracaksan karıştır
Ama beni senden koparma…